Obraz „Święta Rodzina” jest mistrzowsko wykonaną kopią, słynnego na całym świecie, arcydzieła pędzla Antoona van Dyck'a, znajdującego się w słynnych zbiorach Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu. 

 Flamandzki artysta van Dyck, urodzony w Antwerpii, był jednym z bardziej znakomitych malarzy epoki późnego baroku. Działał na terenie całej Europy, a swoje nauki pobierał u samego Rubensa. Jego twórczość łączy w sobie zarówno znamiona włoskiego, świetlistego baroku, jak i  typowego dla malarstwa północnej Europy stonowanego, świeckiego charakteru. Malował na dworze królewskim Karola I, w Genui, Rzymie oraz Mediolanie.  Zasłynął głównie z portretów słynnych postaci, jednak tworzył również dzieła religijne na zamówienie kościoła. 

Obraz „Święta Rodzina” to wyjątkowe przedstawienie podejmujące znany temat. Na pierwszym planie widzimy Dzieciątko trzymane na ręku przez Maryję. Twarz Dzieciątka zwrócona jest w stronę Józefa, natomiast Maryja spogląda w przeciwnym kierunku, unosząc wzrok ku górze. Ubrana jest w prostą szatę w kolorze zgaszonej, ciemniej czerwieni. Dzieciątko jest niemal zupełnie nagie, okala je delikatnie biała, lejąca tkanina. Fałdy materiałów układają się płynnie, w naturalne łuki i załamania. Drugi plan przedstawia prawdopodobnie fragment framugi okiennej, ozdobionej ciężką, aksamitną, burgundową zasłoną, oraz widok błękitnego nieba spowitego białymi kumulusami. 

Kompozycja obrazu jest jednocześnie bardzo prosta, bo jedynie dwuplanowa, a jednak cechuje się wyjątkowością. Szczególną uwagę przykuwa fragmentaryczne przedstawienie postaci Józefa, który wyłania się spoza kadru, po lewej stronie obrazu. Twarze wszystkich postaci zwrócone są w odmiennych kierunkach. Ten sposób ujęcia nadaje tej prostej, i pozornie statycznej scenie, dynamiki charakterystycznej dla sztuki baroku. Dodatkową cechą stanowiącą o szczególności tego przedstawienia, jest ukazanie świętych postaci jako osoby świeckie. Ich głowy nie są rozświetlone nimbami, stroje są proste. Zabieg ten bardzo często stosowany był u malarzy flamandzkich i niderlandzkich, choć prekursorem tego stylu był włoski mistrz Caravaggio. 

Obraz ten powstał z ręki wykwalifikowanego kopisty w XVIII wieku. Świadczy o tym wprawne opanowanie koloru, światłocienia oraz bardzo dobra znajomość charakterystyki malarstwa barokowego. Oprawę obrazu stanowi luksusowa secesyjna rama wykonana w XIX wieku. Ozdobiona została ornamentami oraz pozłacana techniką pulmentową, czyli z zastosowaniem płatków z prawdziwego złota. 

Barok to epoka, która zaznaczyła się w sztuce, literaturze, architekturze między XVI a XVIII wiekiem. Główną cechą sztuki barokowej było skupienie się na religijności i mistycyzmie. Najważniejsze założenia baroku to: ruch, dynamika, łączenie elementów, oryginalność, wzrost rola koloru i światła, teatralność, no i głównie tematyka religijna i mitologiczna. Popularyzatorami malarstwa barokowego byli artyści włoscy. Prekursorem innowacyjności był Caravaggio,  który uznawany jest za najwybitniejszego przedstawiciela tego stylu. Innymi przedstawicielami po nim byli Luca Giordano, Giovanni Battista Tiepolo, Giovanni Battista Piazzetta. W pozostałych krajach europejskich nie był to tak ważny nurt, oprócz Hiszpanii, w której czas działalności malarzy barokowych uważa się za złoty wiek tej formy sztuki. Najznamienitszy malarz tego okresu to Diego Velázquez. Na północy kontynentu w tym czasie tworzyli  Rubens i Rembrandt. Obrazy pierwszego z nich są jednymi z najbardziej znanych dzieł baroku. 

Szerokość: 76 cm, 100 cm z ramą.

Głębokość ramy: 8,5 cm